شکوه مفلسی ما را به خاموشی علم دارد

سفالین کوس درویشان ز بس خشک است نم د ارد

سر در جیب ، آزاد است از فتراک آفتها

مقیم گوشهٔ دل حکم آهوی حرم دارد

پریشان نسخه ایم از ربط این اجزا چه می پرسی

تأملهای بی شیرازگی ما را بهم دارد

تمیز پشت و رویت اینقدر فطرت نمی خواهد

عدم آنجاکه هستی گل کند .ستی عدم دارد

نگاهی تا ببالد رفته ای بیرون ازبن محفل

چو شمع اینجا همان تحریک مژگانت قدم دارد

صدا بر ششجهت می پیچد ازیک دامن افشاندن

جهان صید کمند وحشیی کز خویش رم دارد

به پرهیز ای هوس از اتفاق پنبه و آتش

مریض حسرتیم و شربت دیدار سم دارد

ندامت مطلبم دیگر مپرس از رمز مکتوبم

شقی در سینه دارد خامهٔ من گر رقم دارد

نوای نیستان عافیت ، آهنگ تصویرم

ز ساز خود برون ناآمدنهایم علم دارد

نفس تا می کشم چون غنچه ازخود رفته ام بیدل

ز غفلت در بغل مینای من سنگ ستم دارد